گفتا من آن ترنجم...
از این همه آدمِ نصفه و نیمه توی زندگیم خسته شدم..
از آدمایی که متوجه نگاهشون روی خودم میشم ولی انگار خدا لالشون کرده خسته شدم
از به اصطلاح دوستایی که بهت دروغ میگن خسته شدم
از آدم‌هایی که فقط وقتی بهت نیاز دارن و پای منافعشون در میون باشه میان سراغت خسته شدم..
از این همه گرگ توی لباس انسان خسته‌م
حرف بزنید...
آدمای اطرافم!
سکوت رنج میده منو..
حرف بزنید
حالم خوب نیست..
یک عالمه حس دوگانه ریخته توی مغزم که نمیذاره نفس بکشم..نمیذاره فیزیو بخونم😑نمیذارن این لعنتیا...
دیروز خوشحال بودم که امروز با پ کلاس مشترک دارم.. وقتی هستش یه کم احساس امنیت میکنم... حواسم از بقیه پرت میشه و فقط به اون فکر میکنم.. به اینکه یعنی الآن داره به من نگاه میکنه یا نه.. به اینکه واقعا از من خوشش میاد یا نه.. ولی بعد از دیدنش یه عالمه حس بد میاد سراغم... یه عالمه احساس مزخرف با این مضمون که دیدی اصلا ازت خوشش نمیاد ... دیدی همونجور که قبلا فکر میکردی حالش ازت به هم میخوره...
یکی نیست به من بگه روانی! مگه مجبوری بفهمی!
خب برو به درک!
حواستو بده به درست!
حواستو بده به امتحانات بیچاره!
نگاهش کن... نگاه کن چه‌قدر قشنگ داره به زندگیش میرسه.. تو اصلا از هزار کیلومتری فکر اون هم رد نمیشی.. چه برسه به😏
عاطفه!
بسه دیگه
این آدمای نصفه و نیمه رو بریز دور...
حواست به خودت و هدف‌هات باشه...
حواست به زندگیت باشه..
همین!
نمیخوام‌شبیه اون باشم...
جلوی این سیر باطل رو میگیرم
من میتونم!😊